و متعادل با يكديگر باشد چرا كه نيمى از وجود انسان را علاقه جلب منفعت و نيم ديگرى را دفع مضرت تشكيل مى‌دهد،" بشارت" انگيزه بخش اول است و" انذار" انگيزه بخش دوم، و آنها كه در برنامه‌هاى خود تنها روى يك قسمت تكيه مى‌كنند انسان را به حقيقت نشناخته‌اند و انگيزه‌هاى حركت او را مورد توجه قرار نداده‌اند [1]

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- مقام" شهود" و گواه بودن پيامبر ص قبل از همه اوصاف او ذكر شده چرا كه اين مقام، نياز به مقدمه‌اى جز وجود پيامبر ص و رسالت او ندارد و همين كه به اين مقام منصوب گشت شاهد بودن او از تمام جهاتى كه در بالا گفتيم مسلم مى‌شود، ولى مقام" بشارت" و" انذار" برنامه‌هايى است كه بعد از آن تحقق مى‌يابد.

2- دعوت به سوى خداوند مرحله‌اى است بعد از بشارت و انذار، چرا كه بشارت و انذار وسيله‌اى است براى آماده ساختن افراد به منظور پذيرش حق، هنگامى كه از طريق تشويق و تهديد آمادگى پذيرش حاصل شد، دعوت به سوى خداوند شروع مى‌شود، تنها در اينجا است كه دعوت مؤثر خواهد افتاد.

3- با اينكه همه كارهاى پيامبر ص به اذن و فرمان خدا است در اينجا

[1] در جلد اول ذيل آيه 119 سوره بقره بحث مشروحى در اين زمينه تحت عنوان دو اصل مهم تربيتى آورده‌ايم (جلد اول طبع جديد صفحه 435).