يكديگر مى‌باشد.

نخست مى‌فرمايد:" اى پيامبر ما تو را به عنوان شاهد و گواه فرستاديم" (يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً).

او از يك سو گواه اعمال امت است، چرا كه اعمال آنها را مى‌بيند چنان كه در جاى ديگر مى‌خوانيم: وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُونَ‌" بگو عمل كنيد خداوند و رسول او و مؤمنان (امامان معصوم) اعمال شما را مى‌بينند" (توبه- 105) و اين آگاهى از طريق مساله عرض اعمال امت بر پيامبر ص و امامان ع تحقق مى‌پذيرد كه شرح آن ذيل همان آيه (جلد هشتم صفحه 124) آمده است.

و از سوى ديگر شاهد و گواه بر انبياى پيشين است كه آنها خود گواه امت خويش بودند فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى‌ هؤُلاءِ شَهِيداً:

" حال آنها چگونه است آن روز كه براى هر امتى گواهى بر اعمالشان مى‌طلبيم و تو را گواه بر اعمال اينها قرار خواهيم داد" (نساء- 41).

و از سوى سوم وجود تو با اوصاف و اخلاقت با برنامه‌هاى سازنده‌ات با سوابق درخشانت و با عملكردت شاهد و گواه بر حقانيت مكتبت، و شاهد و گواه بر عظمت و قدرت پروردگار است.

سپس به توصيف دوم و سوم پرداخته مى‌فرمايد:" ما تو را بشارت دهنده و انذار كننده قرار داديم" (وَ مُبَشِّراً وَ نَذِيراً).

بشارت دهنده نيكوكاران به پاداش بى پايان پروردگار، به سلامت و سعادت جاودان، به پيروزى و موفقيت پر افتخار.

و انذار كننده كافران و منافقان از عذاب دردناك الهى، از خسارت تمام سرمايه‌هاى وجودى، و از سقوط در دامان بدبختى در دنيا و آخرت.

و همانگونه كه قبلا هم گفته‌ايم بشارت و انذار همه جا بايد توأم با هم‌