روى سخن را به همه آنها كرده چنين مى‌گويد:

" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد خدا را فراوان ياد كنيد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً).

آرى چون عوامل غفلت در زندگى مادى بسيار فراوان و تيرهاى وسوسه شياطين از هر سو به طرف انسان پرتاب مى‌گردد براى مبارزه با آن راهى جز" ذكر كثير" نيست." ذكر كثير" به معنى واقعى كلمه يعنى" توجه با تمام وجود به خداوند" نه تنها با زبان و لقلقه لسان.

ذكر كثيرى كه در همه اعمال انسان پرتوافكن باشد، و نور و روشنايى بر آنها بپاشد.

به اين ترتيب قرآن همه مؤمنان را در اين آيه موظف مى‌كند كه در همه حال به ياد خدا باشيد.

به هنگام عبادت ياد او كنيد و حضور قلب و اخلاص داشته باشيد.

به هنگام حضور صحنه‌هاى گناه ياد او كنيد و چشم بپوشيد، و يا اگر لغزشى رويداد توبه كنيد و به راه حق باز گرديد.

به هنگام نعمت ياد او كنيد و شكرگزار باشيد.

و به هنگام بلا و مصيبت ياد او كنيد و صبور و شكيبا باشيد.

خلاصه ياد او را كه در هر صحنه‌اى از صحنه‌هاى زندگى انگيزه واكنش مناسب و الهى است، فراموش ننمائيد.

در حديثى كه در" صحيح ترمذى" و" مسند احمد" از" ابو سعيد خدرى" از پيامبر گرامى اسلام ص نقل شده چنين مى‌خوانيم: كه از آن حضرت پرسيدند:

اى العباد افضل درجة عند اللَّه يوم القيامة:

" كداميك از بندگان در روز