امام حسن و امام حسين ع كه آنها را فرزندان پيامبر ص مى‌خواندند، گرچه به سنين بالا رسيدند، ولى به هنگام نزول اين آيه هنوز كودك بودند، بنا بر اين جمله‌ ما كانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِكُمْ‌ كه به صورت فعل ماضى آمده است بطور قاطع در آن هنگام در حق همه صادق بوده است.

و اگر در بعضى از تعبيرات خود پيامبر ص مى‌خوانيم‌

" انا و على أبوا هذه الامة"

:" من و على پدران اين امتيم" مسلما منظور پدر نسبى نبوده بلكه ابوت ناشى از تعليم و تربيت و رهبرى بوده است.

با اين حال ازدواج با همسر مطلقه زيد كه قرآن فلسفه آن را صريحا شكستن سنتهاى نادرست ذكر كرده چيزى نبود كه باعث گفتگو در ميان اين و آن شود، و يا به خواهند آن را دستاويز براى مقاصد سوء خود كنند.

سپس مى‌افزايد: ارتباط پيامبر ص با شما تنها از ناحيه رسالت و خاتميت مى‌باشد" او رسول اللَّه و خاتم النبيين است" (وَ لكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ‌).

بنا بر اين صدر آيه ارتباط نسبى را بطور كلى قطع مى‌كند، و ذيل آيه ارتباط معنوى ناشى از رسالت و خاتميت را اثبات مى‌نمايد، و از اينجا پيوند صدر و ذيل روشن مى‌شود.

از اين گذشته اشاره به اين حقيقت نيز دارد كه در عين حال علاقه او فوق علاقه يك پدر به فرزند است، چرا كه علاقه او علاقه رسول به امت مى‌باشد، آنهم رسولى كه مى‌داند بعد از او پيامبر ديگرى نخواهد آمد، و بايد آنچه مورد نياز امت است تا دامنه قيامت براى آنها با دقت و با نهايت دلسوزى پيش‌بينى كند.

و البته خداوند عالم و آگاه همه آنچه را در اين زمينه لازم بوده در اختيار او گذارده، از اصول و فروع و كليات و جزئيات در تمام زمينه‌ها، و لذا در پايان آيه مى‌فرمايد:" خداوند به هر چيز عالم و آگاه بوده و هست" (وَ كانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيماً).