پياده شود.

آرى اگر پيامبر هرگز زينب را نديده بود و نشناخته بود و هرگز زينب تمايل با ازدواج او نداشت و زيد نيز حاضر به طلاق دادن او نبود (قطع نظر از مسئله نبوت و عصمت) جاى اين گفتگو و توهمات بود، ولى با توجه به نفى همه اين شرائط، ساختگى بودن اين افسانه‌ها روشن مى‌شود.

به علاوه تاريخ زندگى پيامبر ص به هيچ وجه نشان نمى‌دهد كه او علاقه و تمايل خاصى نسبت به زينب داشت، بلكه همچون ساير همسران بلكه شايد از جهاتى كمتر از بعضى همسران پيامبر بوده، و اين خود شاهد تاريخى ديگرى بر نفى آن افسانه‌ها است. آخرين سخنى كه در اينجا اشاره به آن را لازم مى‌دانيم اينكه ممكن است كسى بگويد شكستن چنين سنت غلطى لازم بود اما چه ضرورتى داشت كه شخص پيامبر اقدام به سنت‌شكنى كند، مى‌توانست مساله را به صورت يك قانون بيان نمايد و ديگران را تشويق به گرفتن همسر مطلقه پسر خوانده خود كند.

ولى بايد توجه داشت گاهى يك سنت جاهلى و غلط مخصوصا مربوط به ازدواج با افرادى كه دون شان انسان از نظر ظاهرى هستند با سخن امكان پذير نيست، و مردم مى‌گويند اگر اين كار خوب بود چرا خود او انجام نداد،؟ چرا او با همسر برده آزاد شده‌اى ازدواج نكرد؟! چرا او با همسر مطلقه فرزندخوانده‌اش عقد همسرى نبست؟!.

در اينگونه موارد يك نمونه عملى به همه اين چراها پايان مى‌دهد. و بطور قاطع آن سنت غلط شكسته مى‌شود. گذشته از اينكه نفس اين عمل يك نوع ايثار و فداكارى بود.