و در بخش ديگرى از مساله حمايت از محرومان و ايستادگى در برابر حوادث سخت و سنگين يعنى صبر كه ريشه ايمان است و سرانجام از عامل تداوم اين صفات يعنى ذكر پروردگار سخن به ميان مى‌آورد.

مى‌گويد:" مردان مسلمان و زنان مسلمان" (إِنَّ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُسْلِماتِ‌).

" و مردان مؤمن و زنان مؤمنه" (وَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِناتِ‌).

" و مردانى كه مطيع فرمان خدا هستند و زنانى كه از فرمان حق اطاعت مى‌كنند" (وَ الْقانِتِينَ وَ الْقانِتاتِ‌).

گرچه بعضى از مفسران،" اسلام" و" ايمان" را در آيه فوق به يك معنى گرفته‌اند، ولى پيدا است كه اين تكرار نشان مى‌دهد منظور از آنها دو چيز متفاوت است، و اشاره به همان مطلبى است كه در آيه 14 سوره حجرات آمده: قالَتِ الْأَعْرابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمانُ فِي قُلُوبِكُمْ‌:

" اعراب گفتند ما ايمان آورده‌ايم، بگو: هنوز ايمان نياورده‌ايد، بلكه بگوئيد اسلام آورده‌ايم، و ايمان هنوز در اعماق قلب شما نفوذ نكرده است"!.

اشاره به اينكه اسلام همان اقرار به زبان است كه انسان را در صف مسلمين قرار مى‌دهد، و مشمول احكام آنها مى‌كند، ولى ايمان تصديق به قلب و دل است.

در روايات اسلامى نيز به همين تفاوت اشاره شده است.

در روايتى چنين مى‌خوانيم:" يكى از ياران امام صادق ع در باره" اسلام" و" ايمان" از آن حضرت سؤال كرد و پرسيد آيا اينها با هم مختلفند؟

امام در پاسخ فرمود: آرى، ايمان با اسلام همراه است، اما اسلام ممكن است همراه ايمان نباشد".

او توضيح بيشتر خواست امام ع فرمود:

الاسلام شهادة ان لا اله الا اللَّه و التصديق برسول اللَّه صلى عليه و آله و سلم، به حقنت الدماء، و عليه جرت المناكح و المواريث، و على ظاهره جماعة الناس، و الايمان الهدى‌