نخست مى‌فرمايد:" به خاطر بياور هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم و همچنين از تو و از نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسَى‌ بن مريم، آرى از همه آنها پيمان شديد و محكمى گرفتيم" (وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً).

به اين ترتيب نخست تمام پيامبران را در مساله ميثاق مطرح مى‌كند، سپس از پنج پيامبر اولوا العزم نام مى‌برد كه در آغاز آنها شخص پيامبر اسلام به خاطر شرافت و عظمتى كه دارد آمده است، و بعد از او چهار پيامبر اولوا العزم ديگر به ترتيب زمان ظهور (نوح و ابراهيم و موسى و عيسى ع) ذكر شده‌اند.

اين نشان مى‌دهد كه پيمان مزبور پيمانى همگانى بوده كه از تمام انبياء گرفته شده، هر چند پيامبران اولوا العزم به طور مؤكدترى در برابر اين پيمان متعهد بوده‌اند، پيمانى كه با جمله‌ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً تاكيد فوق العاده آن بيان شده است‌ [1] مهم اين است بدانيم اين چه پيمان مؤكدى بوده كه پيامبران همه زير بار آن هستند، در اينجا مفسران سخنان گوناگونى دارند كه مى‌توان گفت همه آنها شاخه‌هاى مختلف يك اصل كلى است، و آن ادا كردن مسئوليت تبليغ و رسالت و رهبرى و هدايت مردم در تمام زمينه‌ها و ابعاد است.

آنها موظف بودند همه انسانها را قبل از هر چيز به سوى توحيد دعوت كنند.

و نيز موظف بودند يكديگر را تاييد نمايند، و پيامبران پيشين امتهاى خود را براى پذيرش پيامبران بعد آماده سازند، همانگونه كه پيامبران بعد دعوت پيامبران پيشين را تصديق و تاكيد نمايند.

[1] ميثاق- چنان كه راغب در مفردات مى‌گويد: به معنى پيمان مؤكدى است كه توأم با سوگند و عهد بوده باشد، بنا بر اين ذكر" غليظا" در آيه تاكيدى است افزون بر اين معنى.