از ارتباطات گذشته خويشاوندى، بر اثر اسلام آوردن آنها، ديگر ادامه اين حكم ضرورتى نداشت (توجه داشته باشيد سوره احزاب در سال پنجم هجرت سال جنگ احزاب نازل شده).

لذا آيه فوق نازل شد و اولويت اولوا الارحام (خويشاوندان) را نسبت به ديگران تثبيت كرد.

البته قرائنى در دست است كه منظور از اولويت در اينجا اولويت الزامى است، نه استحبابى، زيرا هم اجماع علماى اسلام بر اين معنى است، و هم روايات زيادى كه در منابع اسلامى وارد شده اين موضوع را اثبات مى‌كند.

در اينجا به اين نكته نيز بايد دقيقا توجه كرد كه اين آيه در صدد بيان اولويت خويشاوندان در برابر بيگانگان است، نه بيان اولويت طبقات سه گانه ارث نسبت به يكديگر، و به تعبير ديگر در اينجا" مفضل عليهم" مؤمنان و مهاجرانند كه در متن قرآن آمده (مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ‌).

بنا بر اين مفهوم آيه چنين مى‌شود:" خويشاوندان از نظر ارث بردن بعضى از بعضى ديگر اولى از غير خويشاوندانند، و اما اينكه خويشاوندان چگونه ارث مى‌برند؟ و بر چه معيار و ضابطه‌اى است؟ قرآن در اينجا از اين معنى ساكت است، هر چند در آيات سوره نساء از آن مشروحا بحث نموده است‌ [1] د- چهارمين حكمى كه به صورت يك استثناء در آيه فوق آمده مساله‌

[1] بنا بر اين استدلال بعضى از فقهاء به اين تعبير براى اولويت طبقات ارث نسبت به يكديگر درست به نظر نمى‌رسد، گويا حرف" ب" در أَوْلى‌ بِبَعْضٍ‌ سبب چنين اشتباهى شده، و گمان كرده‌اند" مفضل عليهم" در اينجا همان بعض است، در حالى كه قرآن صريحا" مفضل عليه" مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُهاجِرِينَ‌ آورده است، آرى تعبير به‌ أُولُوا الْأَرْحامِ‌ به تنهايى مى‌تواند اين اشعار را داشته باشد كه معيار ارث خويشاوندى است، و هر قدر درجه خويشاوندى بالا برود حق تقدم خواهد بود (دقت كنيد).