بهره‌مند نمودن دوستان و افراد مورد علاقه از اموالى است كه انسان از خود به يادگار مى‌گذارد، كه با جمله‌ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا إِلى‌ أَوْلِيائِكُمْ مَعْرُوفاً (مگر اينكه بخواهيد به دوستانتان نيكى كنيد) بيان شده است، و مصداق روشن آن همان حكم وصيت است كه انسان مى‌تواند در يك سوم از اموالش در باره هر كس مايل باشد انجام دهد.

به اين ترتيب هنگامى كه اساس ارث بر پايه خويشاوندى گذارده شد و جانشين پيوندهاى گذشته گرديد باز ارتباط انسان به كلى از دوستان مورد علاقه و برادران مسلمان او قطع نمى‌شود، منتها از نظر كيفيت و كميت بسته به ميل خود انسان است، ولى در هر حال مشروط به اين مى‌باشد كه زائد بر ثلث مال نگردد و البته اگر انسان از وصيت كردن صرفنظر كند همه اموال او بين خويشاوندانش طبق قانون ارث تقسيم مى‌گردد و ثلثى براى او منظور نخواهد شد [1]

نكته:

روايات زيادى از ائمه اهل بيت ع در تفسير آيه فوق در مورد أُولُوا الْأَرْحامِ‌ نقل شده كه در قسمتى از آنها اين آيه به مساله" ارث اموال" تفسير شده، همانگونه كه معروف در ميان مفسران است، در حالى كه در قسمت ديگر به مساله" ارث خلافت و حكومت" در خاندان پيامبر و ائمه اهل بيت ع تفسير

[1] جمعى از مفسران معتقدند كه استثناء در جمله‌ إِلَّا أَنْ تَفْعَلُوا ... استثناء منقطع است، چرا كه حكم" وصيت" از حكم" ارث" جدا است، ولى به عقيده ما مانعى ندارد كه استثناء در اينجا متصل بوده باشد چرا كه جمله‌ وَ أُولُوا الْأَرْحامِ‌ ... دليل بر اين است كه خويشاوندان نسبت به اموالى كه از ميت باقى مى‌ماند نسبت به بيگانگان اولى هستند، مگر در صورتى كه وصيتى كرده باشد در اين صورت" موصى له" در محدوده ثلث از خويشاوندان اولى است، اين در حقيقت شبيه استثناهايى است كه در آيات ارث به صورت" مِنْ بَعْدِ وَصِيَّةٍ ... آمده است.