مشركان" مكه" و منافقان" مدينه" بارها كوشيدند كه با طرح پيشنهادهاى سازشكارانه پيامبر گرامى اسلام ص را از خط" توحيد" منحرف سازند، از جمله همان بود كه در شان نزول فوق خوانديم.

اما نخستين آيات سوره احزاب نازل شد و به توطئه آنها پايان داد و پيامبر ص را به ادامه روش قاطعانه‌اش در خط توحيد بدون كمترين سازش دعوت نمود.

اين آيات مجموعا چهار دستور مهم به پيامبر ص مى‌دهد:

دستور اول در زمينه تقوى و پرهيزكارى است كه زمينه‌ساز هر برنامه ديگرى مى‌باشد مى‌فرمايد:" اى پيامبر تقواى الهى پيشه كن" (يا أَيُّهَا النَّبِيُّ اتَّقِ اللَّهَ‌).

حقيقت" تقوى" همان احساس مسئوليت درونى است و تا اين احساس مسئوليت نباشد انسان به دنبال هيچ برنامه سازنده‌اى حركت نمى‌كند.

تقوى انگيزه هدايت، و بهره‌گيرى از آيات الهى است، چنان كه در آيه دوم سوره بقره مى‌خوانيم" هُدىً لِلْمُتَّقِينَ‌"" اين قرآن مايه هدايت پرهيزكاران است".

درست است كه مرحله نهايى تقوى بعد از ايمان و عمل به دستورات خدا حاصل مى‌شود ولى مرحله ابتدايى آن قبل از همه اين مسائل قرار داد. چرا كه انسان اگر احساس مسئوليتى در خود نكند به دنبال تحقيق از دعوت پيامبران نمى‌رود، و نه گوش به سخنان آنها فرا مى‌دهد، حتى مساله" دفع ضرر محتمل" را كه علماى كلام و عقائد آن را پايه تلاش براى معرفة اللَّه ذكر كرده‌اند در حقيقت شاخه‌اى از تقوى است.

دستور دوم نفى اطاعت كافران و منافقان است، مى‌فرمايد:" از كافران و منافقان اطاعت مكن"! (وَ لا تُطِعِ الْكافِرِينَ وَ الْمُنافِقِينَ‌).

و در پايان اين آيه براى تاكيد اين موضوع مى‌گويد:" خداوند عالم‌