شان نزول:

مفسران در اينجا شان نزولهاى مختلفى نقل كرده‌اند كه تقريبا همه يك موضوع را تعقيب مى‌كند.

از جمله اينكه گفته‌اند اين آيات در مورد" ابو سفيان" و بعضى ديگر از سران كفر و شرك نازل شد كه بعد از جنگ" احد" از" پيامبر اسلام" ص امان گرفتند و وارد مدينه شدند، و به اتفاق" عبد اللَّه بن ابى" و بعضى ديگر از دوستانشان خدمت رسول خدا ص آمدند و عرض كردند:" اى محمد! بيا و از بدگويى به خدايان ما- بتهاى لات و عزى و منات- صرف نظر كن، و بگو آنها براى پرستش كنندگانشان شفاعت مى‌كنند تا ما هم از تو دست بر داريم، و هر چه مى‌خواهى در باره خدايت توصيف كن آزاد هستى".

اين پيشنهاد پيامبر ص را ناراحت كرد، عمر برخاست و گفت: اجازه ده تا آنها را از دم شمشير بگذرانم! پيغمبر ص فرمود:" من به آنها امان دادم چنين چيزى ممكن نيست" اما دستور داد آنها را از مدينه بيرون كنند، آيات فوق نازل شد و به پيامبر ص دستور داد كه به اين گونه پيشنهادها اعتنا نكند [1]

تفسير: تنها از وحى الهى پيروى كن‌

از خطرناكترين پرتگاه‌هايى كه بر سر راه رهبران بزرگ قرار دارد مساله پيشنهادهاى سازشكارانه‌اى است كه از ناحيه مخالفان مطرح مى‌گردد، و در اينجا است كه خطوط انحرافى بر سر راه رهبران ايجاد مى‌شود و سعى دارد آنها را از مسير اصلى بيرون برد، و اين آزمون بزرگى براى آنها است.

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث و تفاسير ديگر.