بار ديگر او را تكذيب كردند و متهم ساختند، او اندوهگين شد، خداوند اين سخن را بر او نازل كرد كه مى‌دانيم سخنان آنها تو را غمگين مى‌كند اما بدان هدف آنها تكذيب تو نيست، اين ظالمان آيات خدا را تكذيب مى‌كنند، پيامبرانى كه پيش از تو بودند آماج تكذيب قرار گرفتند، اما شكيبايى پيشه كردند، آنها آزار شدند و صبر كردند، تا يارى ما فرا رسيد، پيامبر باز هم شكيبايى كرد تا اينكه آنها از حد گذراندند، نام خدا را به بدى بر زبان جارى كردند و تكذيب نمودند.

پيامبر ص عرض كرد: خداوندا! من در مورد خودم و خاندانم و آبرويم شكيبايى كردم، اما در برابر بدگويى به مقام مقدس تو نمى‌توانم شكيبايى كنم، باز هم خداوند او را امر به صبر كرد و فرمود:" در برابر آنچه مى‌گويند شكيبا باش".

سپس مى‌افزايد: به دنبال آن پيامبر ص در تمام حالات و در برابر همه مشكلات شكيبا بود و همين سبب شد كه خدا او را بشارت دهد كه در خاندانش امامان و پيشوايان پيدا مى‌شوند، و اين امامان را نيز توصيه به صبر كرد ...

اينجا بود كه پيغمبر ص فرمود:

الصبر من الايمان كالرأس من الجسد:

" صبر در برابر ايمان همچون سر است در مقابل تن" و سر انجام اين استقامت و صبر سبب پيروزى او بر مشركان شد، و دستور انتقام گرفتن از آن ستمگران كه قابل هدايت نبودند صادر گرديد، و طومار عمر آنها به دست پيامبر ص و دوستانش در هم نورديده شد، اين پاداش آنها در دنيا بود، علاوه بر پاداشهايى كه در آخرت براى او ذخيره شده است.

سپس امام صادق ع افزود:

فمن صبر و احتسب لم يخرج من الدنيا حتى يقر اللَّه له عينا فى اعدائه مع ما يدخر له فى الآخرة:

" كسى كه شكيبايى كند و آن را به حساب خدا بگذارد، از دنيا بيرون نمى‌رود تا خداوند چشمش را با شكست دشمنانش روشن كند، علاوه بر پاداشهايى كه براى آخرت او ذخيره خواهد كرد" [1]

[1]" اصول كافى" جلد 2 صفحه 72 باب الصبر (با كمى تلخيص).