اما ببينيم سرانجام اين كبر و غرور به كجا رسيد، قرآن مى‌گويد:" ما او و لشكريانش را گرفتيم و در دريا پرتاب كرديم"! (فَأَخَذْناهُ وَ جُنُودَهُ فَنَبَذْناهُمْ فِي الْيَمِ‌).

آرى مرگ آنها را به دست عامل حياتشان سپرديم، و نيل را كه رمز عظمت و قدرت آنها بود به گورستانشان مبدل ساختيم! جالب اينكه تعبير به" فَنَبَذْناهُمْ‌" مى‌كند از ماده" نبذ" (بر وزن نبض) كه به معنى دور افكندن اشياء بى‌ارزش و بى‌مقدار است راستى انسان خودخواه مستكبر و جانى و جبار چه ارزشى مى‌تواند داشته باشد؟، آرى ما اين موجودات بى‌ارزش را از جامعه انسانى طرد كرديم و صفحه زمين را از لوث وجودشان پاك ساختيم.

و در پايان آيه روى سخن را به پيامبر اسلام كرده مى‌فرمايد:" ببين عاقبت كار ظالمان چگونه بود"؟ (فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الظَّالِمِينَ‌).

اين نگاه با چشم ظاهر نيست كه با چشم دل است، و اين تعبير مخصوص ظالمان ديروز نيست كه ستمگران امروز نيز سرنوشتى جز اين ندارند!

اين تعبير براى بعضى از مفسران مشكلى ايجاد كرده كه چگونه ممكن است خداوند كسانى را پيشوايان باطل قرار دهد؟ كار او دعوت به خير و مبعوث ساختن امامان و پيشوايان حق است نه باطل.

ولى اين مطلب پيچيده‌اى نيست، زيرا اولا: آنها سردسته دوزخيانند و هنگامى كه گروه‌هايى از دوزخيان به سوى آتش حركت مى‌كنند آنها پيشاپيش‌