مطلبى است كه در آخر" سوره يس" در مورد منكران معاد آمده است، هنگامى كه استخوان پوسيده را در مقابل پيامبر ص آوردند و گفتند: چه كسى قدرت دارد آن را احيا كند؟ فرمود: يُحْيِيهَا الَّذِي أَنْشَأَها أَوَّلَ مَرَّةٍ ..." همان خدايى كه روز نخست آن را آفريد، زنده مى‌كند، همان خدايى كه از درخت سبز، براى شما آتش بيرون مى‌فرستد" [1]

آرى اين قرآن بر اساس وحدت معبود، وحدت دعوت همه پيامبران راستين تسليم بى قيد و شرط در برابر فرمان حق، و مجادله با بهترين شيوه‌ها نازل شده.

بعضى از مفسران گفته‌اند: منظور از جمله فوق تشبيه نزول قرآن بر پيامبر ص به نزول كتب پيشين بر ساير انبياء است، يعنى همانگونه كه بر پيامبران گذشته كتاب آسمانى نازل كرديم بر تو نيز قرآن را نازل نموديم.

ولى تفسير اول دقيقتر به نظر مى‌رسد هر چند جمع ميان هر دو معنى نيز ممكن است.

سپس مى‌افزايد:" كسانى كه پيش از اين كتاب آسمانى به آنها داده‌ايم (و به راستى به آن پايبند و معتقدند) به اين كتاب ايمان مى‌آورند" (فَالَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يُؤْمِنُونَ بِهِ‌).

چرا كه هم نشانه‌هاى آن را در كتب خود يافته‌اند، و هم محتوايش را از نظر اصول كلى هماهنگ با محتواى كتب خود مى‌بينند.

البته مى‌دانيم همه اهل كتاب (يهود و نصارى) به پيامبر اسلام ص ايمان‌

[1] تفسير نور الثقلين جلد 4 صفحه 163.