نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 16 صفحه : 287
3- و در حديث سومى از همان بزرگوار چنين مىخوانيم: كه جوانى از انصار نماز را
با پيامبر ص ادا مىكرد اما با اين حال آلوده گناهان زشتى بود اين ماجرا را به پيامبر
ص عرضه داشتند فرمود:
ان صلاته تنهاه يوما:
" سرانجام نمازش روزى او را از اين اعمال پاك مىكند" [1] 4- اين اثر
نماز بقدرى اهميت دارد كه در بعضى از روايات اسلامى به عنوان معيار سنجش نماز
مقبول و غير مقبول از آن ياد شده، چنان كه امام صادق ع مىفرمايد:
من احب ان يعلم ا قبلت صلوته ام لم تقبل؟ فلينظر: هل منعت صلوته عن الفحشاء و
المنكر؟ فبقدر ما منعته قبلت منه!:
" كسى كه دوست دارد ببيند آيا نمازش مقبول درگاه الهى شده يا نه؟ بايد
ببيند آيا اين نماز او را از زشتيها و منكرات باز داشته يا نه؟ به همان مقدار كه
بازداشته نمازش قبول است"! [2]
***
در دنباله آيه اضافه مىفرمايد" ذكر خدا از آن هم
برتر و بالاتر است" (وَ لَذِكْرُ
اللَّهِ أَكْبَرُ).
ظاهر جمله فوق اين است كه بيان فلسفه مهمترى براى نماز مىباشد، يعنى يكى ديگر
از آثار و بركات مهم نماز كه حتى از نهى از فحشاء و منكر نيز مهمتر است آنست كه
انسان را به ياد خدا مىاندازد كه ريشه و مايه اصلى هر خير و سعادت است، و حتى
عامل اصلى نهى از فحشاء و منكر نيز همين" ذكر اللَّه" مىباشد، در واقع
برترى آن به خاطر آنست كه علت و ريشه محسوب مىشود.
اصولا ياد خدا، مايه حيات قلوب و آرامش دلها است، و هيچ چيز به پايه آن
نمىرسد: أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ
الْقُلُوبُ:" آگاه باشيد ياد خدا مايه اطمينان دلها
است" (سوره رعد آيه 28).