ابراهيم ع نيز از سرزمين بابل- به اتفاق لوط و همسرش ساره- به سوى سرزمين شام، مهد انبياء و توحيد، حركت كرد، تا بتواند در آنجا عده و عده‌اى فراهم سازد و دعوت توحيد را وسعت بخشد.

جالب اينكه ابراهيم ع مى‌گويد:" من به سوى پروردگارم هجرت مى‌كنم" چرا كه اين راه، راه پروردگار بود، راه رضاى او، و راه دين و آئين او.

البته بعضى احتمال داده‌اند كه ضمير" قال" به" لوط" بازگردد، يعنى لوط گفت: من به سوى خداى خودم هجرت مى‌كنم، ظاهر جمله نيز با اين معنى سازگار است، ولى شواهد تاريخى و قرآنى نشان مى‌دهد كه مرجع ضمير" ابراهيم" است، و هجرت لوط نيز به تبعيت ابراهيم بود.

شاهد اين سخن آيه 99 سوره صافات است كه از قول ابراهيم مى‌گويد:

إِنِّي ذاهِبٌ إِلى‌ رَبِّي سَيَهْدِينِ‌:" من به سوى خداى خودم مى‌روم و او مرا هدايت خواهد كرد" [1]

نخست فرزندان لايق و شايسته بود، فرزندانى كه بتوانند چراغ ايمان و نبوت را در دودمان او روشن نگهدارند، مى‌گويد:" ما به او اسحاق و يعقوب را بخشيديم" (وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ‌).

دو پيامبر بزرگ و شايسته كه هر كدام راه و خط ابراهيم ع بت‌شكن را تداوم بخشيدند.

[1] در زمينه هجرت" ابراهيم" از سرزمين" بابل" به" شام" بحث مشروحى ذيل آيه 71 به بعد سوره انبياء (جلد سيزدهم تفسير نمونه از صفحه 451 به بعد) آمده است.