نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 16 صفحه : 224
***
سپس براى اينكه تصور نشود اين دعوت كنندگان به كفر و شرك و بت پرستى و
ظلم، در برابر اين عملشان مجازاتى ندارند در آيه بعد مىافزايد:" آنها بارهاى
سنگين گناهانشان را بر دوش مىكشند، و بارهاى ديگرى را اضافه بر بارهاى سنگين
خودشان"! (وَ لَيَحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ
أَثْقالًا مَعَ أَثْقالِهِمْ).
اين بار گناه اضافى همان بار گناه اضلال و اغوا كردن و تشويق ديگران به گناه
است، همان بار سنت بد گذاردن كه پيامبر اكرم ص فرمود:
من سن سنة سيئة فعليه وزرها و وزر من عمل بها من غير ان ينقص من وزره شىء:
" كسى كه سنت بدى بگذارد، گناه آن سنت و گناه كسانى كه به آن عمل مىكنند
بر او است، بى آنكه از گناه عمل كنندگان چيزى كاسته شود" [1] مهم اين است كه
آنها در تمام گناهان ديگران نيز شريكند، بىآنكه سر سوزنى از گناه آنان كاسته شود.
و در پايان آيه مىافزايد" آنها به طور قطع در روز قيامت از افتراها و
دروغهايى كه مىبستند سؤال مىشوند و بايد خود جوابگوى آن باشند" (وَ لَيُسْئَلُنَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَمَّا كانُوا
يَفْتَرُونَ).
در اينجا سؤال ديگرى پيش مىآيد كه منظور از اين افتراء كه بايد در قيامت
جوابگوى آن باشند چيست؟
ممكن است اشاره به دروغهايى باشد كه به خدا مىبستند و مىگفتند:" خدا
گفته است كه ما اين بتها را پرستش كنيم"! يا اشاره به اينكه منظور آنها از
اين سخن كه مىگفتند ما گناهان شما را به گردن مىگيريم اين بوده كه اصلا اين
كارها گناه ندارد، و اين دروغى است كه بايد جواب آن را بدهند.