آنها در فكر اعمال و مسئوليات خويشند، آنها چون تشنه كامانى كه به سراغ چشمه آب مى‌روند، تشنه علم و دانش و خواهان حضور در جلسات علماء و دانشمندانند.

آرى اين بزرگوارانند كه مى‌توانند رسالت ايمان را در خود پذيرا شوند و اجر خود را نه يك بار كه دو بار از پيشگاه خدا دريافت دارند.

اينها سلمانها، بحيراها، نجاشيها و حقجويانى همسنگر و هم خط آنها هستند كه در برابر انواع ناملايمات براى رسيدن به سر منزل ايمان مقاومت به خرج مى‌دهند.

جالب اينكه در حديثى از امام صادق ع مى‌خوانيم كه فرمود:

نحن صبراء و شيعتنا اصبر منا و ذلك انا صبرنا على ما نعلم و صبروا على ما لا يعلمون:

" ما شكيبايانيم و پيروان ما از ما شكيباترند!، چرا كه ما از اسرار امور آگاهيم و شكيبايى مى‌كنيم (و طبعا اين كار آسانتر است) ولى آنها بى‌آنكه اسرار را بدانند صبر و شكيبايى را از دست نمى‌دهند".

فكر كنيد دو نفر جانباز راه خدا قدم به ميدان جهاد مى‌گذارند يكى از پايان كار با خبر است و مى‌داند نتيجه اين جهاد پيروزى است، اما دومى با خبر نيست، آيا از يك نظر صبر دومى بيشتر از صبر اولى نمى‌باشد؟

يا فى المثل قرائن نشان مى‌دهد كه هر دو شربت شهادت مى‌نوشند، اما يكى مى‌داند كه در شهادتش چه اسرارى نهفته است و چه موجى در آينده در اعصار و قرون متمادى ايجاد مى‌كند و چه الگويى براى آزادگان مى‌شود، اما ديگرى از اسرار آينده آگاه نيست بدون شك دومى از اين نظر صبر بيشترى به خرج مى‌دهد.

در حديث ديگرى در تفسير على بن ابراهيم آمده كه منظور از" لغو" در