از امام صادق ع نيز چنين نقل شده است:

الترتيل ان تتمكث به و تحسن به صوتك، و اذا مررت بآية فيها ذكر النار فتعوذ باللَّه من النار و اذا مررت بآية فيها ذكر الجنة فاسئل اللَّه الجنة:

" ترتيل آنست كه آيات را با تانى بخوانى و با صداى زيبا و هنگامى كه به آيه‌اى برخورد مى‌كنى كه در آن سخن از آتش دوزخ است به خدا پناه بر، و هنگامى كه به آيه‌اى مى‌رسى كه در آن بيان بهشت است از خدا بهشت را بطلب (خود را به اوصاف بهشتيان متصف كن و از صفات دوزخيان بپرهيز) [1]

4- تفسير" يُحْشَرُونَ عَلى‌ وُجُوهِهِمْ إِلى‌ جَهَنَّمَ‌"

در اينكه منظور از محشور شدن اين گروه از مجرمان بر صورتشان چيست در ميان مفسران گفتگو بسيار است:

جمعى آن را به همان معنى حقيقيش تفسير كرده‌اند و گفته‌اند فرشتگان عذاب آنها را در حالى كه به صورت به روى زمين افتاده‌اند كشان كشان به دوزخ مى‌برند اين از يك سو نشانه خوارى و ذلت آنها است چرا كه آنها در دنيا نهايت كبر و غرور و خود برتربينى نسبت به خلق خدا داشتند، و از سوى ديگر تجسمى است از گمراهيشان در اين جهان، چرا كه چنين كسى را كه به اين طريق مى‌برند به هيچوجه جلو خود را نمى‌بيند، و از آنچه در اطراف او مى‌گذرد، آگاه نيست.

اما بعضى ديگر آن را به معنى كنائيش گرفته‌اند: گاهى گفته‌اند اين جمله كنايه از تعلق قلب آنها به دنيا است، يعنى آنها به خاطر اينكه صورت قلبشان هنوز هم با دنيا ارتباط دارد به سوى جهنم كشيده مى‌شوند [2]

[1] مجمع البحرين ماده رتل.

[2] طبق اين تفسير، تعبير" عَلى‌ وُجُوهِهِمْ‌" در حقيقت، جاى علت را گرفته و مفهوم جمله چنين مى‌شود" يحشرون الى جهنم لتعلق وجوه قلوبهم الى الدنيا".