حق از باطل محسوب مى‌شود.

موهبت" فرقان و شناخت" تا آن حد اهميت دارد كه قرآن مجيد آن را به عنوان پاداش بزرگ پرهيزكاران ذكر كرده است: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقاناً:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد اگر تقوى پيشه كنيد خداوند فرقان در اختيار شما مى‌گذارد" [1] آرى بدون تقوا، شناخت حق از باطل ممكن نيست، چرا كه حب و بغض‌ها و گناهان حجاب ضخيمى بر چهره حق مى‌افكند و درك و ديد آدمى را كور مى‌كند.

به هر حال قرآن مجيد برترين فرقان است.

وسيله شناخت حق از باطل، در تمام نظام حيات بشر است.

وسيله شناخت حق از باطل در مسير زندگى فردى و اجتماعى است، و معيار و محكى است در زمينه افكار و عقائد، و قوانين و احكام و آداب و اخلاق.

اين نكته نيز قابل توجه است كه مى‌گويد:" فرقان را بر بنده‌اش نازل كرد" آرى مقام عبوديت و بندگى خالص است كه شايستگى نزول فرقان و پذيرا شدن معيارهاى شناخت حق از باطل را به وجود مى‌آورد.

و بالآخره آخرين نكته‌اى كه در اين آيه مطرح شده اين است كه هدف نهايى فرقان را انذار جهانيان بيان مى‌كند، انذارى كه نتيجه‌اش احساس مسئوليت در برابر تكاليف و وظائفى است كه بر عهده انسان قرار گرفته، و تعبير" للعالمين" روشنگر اين است كه آئين اسلام جنبه جهانى دارد و مخصوص به منطقه و نژاد و قوم معينى نيست، بلكه بعضى از آن استفاده خاتميت پيامبر ص كرده‌اند، چرا كه" عالمين" نه فقط از نظر مكانى محدود نيست كه از نظر زمانى هم قيدى ندارد و همه آيندگان را نيز شامل مى‌شود. (دقت كنيد).

[1] سوره انفال- 29.