بار دوم همگى با شنيدن آن قالب تهى مى‌كنند و ميميرند (اين دو نفخه ممكن است يكى باشد).

بار سوم به هنگام بعث و نشور و قيام قيامت است كه با نفخ صور همه مردگان به حيات بازمى‌گردند و زندگى نوينى را آغاز مى‌كنند.

در اينكه آيه فوق اشاره‌اى به نفخه اول و دوم است يا نفخه سوم ميان مفسران گفتگو است، قرائنى در خود آيه و آيات بعد بر هر دو نظر وجود دارد، بعضى نيز آن را اشاره به همه اين نفخه‌ها دانسته‌اند.

ولى ظاهر آيه نشان مى‌دهد كه اشاره به نفخه اولى است كه در پايان جهان صورت مى‌گيرد زيرا" فزع" كه به معنى ترس و وحشتى است كه تمام قلب انسان را فرا مى‌گيرد از آثار اين نفخه شمرده شده، و مى‌دانيم در نفخه قيامت ترس و وحشت به خاطر اعمال است و حساب و جزا، نه به خاطر تاثير نفخه.

به تعبير ديگر ظاهر" فاء تفريع" در" ففزع" اين است كه اين فزع و وحشت ناشى از نفخه صور است و اين مخصوص نفخه اولى است، زيرا نفخه آخر نه تنها فزع آفرين نيست، بلكه مايه حيات و حركت و جنبش است و اگر وحشتى باشد از اعمال خود انسان است.

و اما مفهوم" نفخه صور"،" نفخ" به معنى" دميدن"،" و" صور" به معنى شيپور است و در اينكه منظور از اين تعبير در اينجا چيست؟ گفتگوهاى فراوانى است كه به خواست خدا در ذيل آيه 68 سوره زمر خواهد آمد.

و اما جمله‌ إِلَّا مَنْ شاءَ اللَّهُ‌ كه به صورت استثناء از اين ترس و وحشت عمومى ذكر شده اشاره به نيكان و پاكان، اعم از فرشتگان و مؤمنانى است كه در آسمانها و زمينند آنها در پرتو ايمان، آرامش مخصوصى دارند، نه نفخه اول صور آنها را متوحش مى‌سازد، و نه نفخه آخر، و در آيات بعد نيز مى‌خوانيم كسانى كه با دست پر از حسنات به پيشگاه خدا بروند از وحشت و فزع آن روز در امن و امانند.