را براى ما نمى‌آورى تا تو را تصديق كنند"؟! در آغاز همين سوره فرقان نيز خوانديم كه مشركان مى‌گفتند: لَوْ لا أُنْزِلَ إِلَيْهِ مَلَكٌ فَيَكُونَ مَعَهُ نَذِيراً:" چرا فرشته‌اى همراه او مامور انذار انسانها نشده است"؟

در حالى كه يك انسان حق طلب براى اثبات يك مطلب، تنها مطالبه دليل مى‌كند اما نوع دليل هر چه باشد، مسلما تفاوت نمى‌كند، هنگامى كه پيامبر اسلام ص با نشان دادن معجزات و از جمله خود قرآن حقانيت دعوت خويش را به وضوح ثابت كرده، ديگر اين بهانه‌ها چه معنى دارد؟

و بهترين دليل براى اينكه اين سخنان را به خاطر تحقيق پيرامون نبوت پيامبر نمى‌گفتند اين است كه تقاضاى مشاهده پروردگار كردند و او را تا سر حد يك جسم قابل رؤيت تنزل دارند، همان تقاضاى بى اساسى كه مجرمان بنى اسرائيل نيز داشتند، و پاسخ قاطع آن را شنيدند كه شرح آن در سوره اعراف آيه 143 آمده است.

لذا قرآن در پاسخ اين تقاضاها ذيل آيه مورد بحث مى‌گويد:" آنها در مورد خود تكبر ورزيدند و گرفتار غرور و كبر و خود بينى شدند" (لَقَدِ اسْتَكْبَرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ‌).

" و طغيان كردند، چه طغيان بزرگى"؟ (وَ عَتَوْا عُتُوًّا كَبِيراً).

" عتو" (بر وزن غلو) به معنى خوددارى از اطاعت و سرپيچى از فرمان توأم با عناد و لجاج است.

تعبير" فِي أَنْفُسِهِمْ‌" ممكن است به اين معنى باشد كه آنها در مورد خود به كبر و خود بينى گرفتار شدند و نيز ممكن است به اين معنى باشد كه آنها كبر و غرورشان را در دل پنهان كردند و اين بهانه‌ها را آشكار! در عصر و زمان ما نيز كسانى هستند كه منطق مشركان پيشين را تكرار مى‌كنند و مى‌گويند تا خدا را در محيط آزمايشگاه خود نبينيم و تا روح را در زير چاقوى‌