تفسير:

ادعاهاى بزرگ‌

گفتيم مشركان لجوج براى فرار از زير بار تعهدات و مسئوليتهايى كه ايمان به خدا و رستاخيز بر دوش آنها مى‌گذارد، بهانه‌هايى را مطرح مى‌كردند كه يكى از آنها اين بود چرا پيامبر مثل ما نياز به غذا دارد، و در بازارها راه مى‌رود كه پاسخ آن را در آيات قبل خوانديم.

آيات مورد بحث دو قسمت ديگر از بهانه‌هاى آنها را مطرح كرده پاسخ مى‌گويد، نخست مى‌فرمايد:

" آنها كه اميدى به لقاى ما ندارند (و رستاخيز را انكار مى‌كنند)، مى‌گويند چرا فرشتگان بر ما نازل نمى‌شوند، و يا پروردگارمان را با چشم خود نمى‌بينيم" (وَ قالَ الَّذِينَ لا يَرْجُونَ لِقاءَنا لَوْ لا أُنْزِلَ عَلَيْنَا الْمَلائِكَةُ أَوْ نَرى‌ رَبَّنا).

به فرض كه ما بپذيريم پيامبر هم مى‌تواند همچون ما زندگى عادى داشته باشد اما اين قابل قبول نيست كه پيك وحى تنها بر او نازل شود و ما او را نبينيم! چه مانعى دارد فرشته آشكار شود، و بر نبوت او صحه بگذارد، و يا قسمتى از وحى را در حضور ما بازگو كند؟! و يا خدا را با چشم ببينيم كه جاى هيچ شك و شبهه‌اى براى ما باقى نماند؟

اينها است كه براى ما سؤال‌انگيز است و اينها است كه مانع از پذيرش دعوت محمد ص مى‌شود! مهم اين است كه قرآن اين بهانه‌جويان را به عنوان" لا يَرْجُونَ لِقاءَنا" توصيف مى‌كند كه نشان مى‌دهد سرچشمه اين گفتارهاى بى اساس، عدم ايمان به آخرت، و عدم قبول مسئوليت در برابر خدا است.

در آيه 7 سوره" حجر" نيز شبيه اين سخن را مى‌خوانيم كه آنها مى‌گفتند:

لَوْ ما تَأْتِينا بِالْمَلائِكَةِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ‌:" اگر راست مى‌گويى چرا فرشتگان‌