209- تا متذكر شوند، و ما هرگز ستمگر نبوديم.

210- شياطين و جنيان اين آيات را نازل نكردند.

211- و براى آنها سزاوار نيست، و قدرت ندارند.

212- آنها از استراق سمع (و شنيدن اخبار آسمانها) بركنارند.

تفسير: تهمتى ديگر بر قرآن‌

از آنجا كه آيات گذشته با اين جمله ختم شد كه مجرمان و گنهكاران، بعد از مشاهده عذاب الهى و هنگامى كه در آستانه مرگ قرار مى‌گيرند، تقاضاى مهلت و بازگشت براى جبران مى‌كنند، آيات مورد بحث از دو راه به آنها پاسخ مى‌گويد:

نخست اينكه:" آيا آنها براى عذاب ما عجله مى‌كنند" (أَ فَبِعَذابِنا يَسْتَعْجِلُونَ‌).

اشاره به اينكه شما بارها با سخريه و استهزاء، از پيامبرتان مى‌خواستيد هر چه زودتر عذابى را كه وعده مى‌داد بياورد، اما هنگامى كه در چنگال آن، گرفتار مى‌شويد تقاضاى مهلت مى‌كنيد تا گذشته را جبران نمائيد، يك روز همه اينها را شوخى مى‌پنداشتيد اما روز ديگر مى‌بينيد جدى‌تر از جدى است.

به هر حال سنت پروردگار اين است كه تا اتمام حجت نكند و مهلت كافى ندهد، هيچ قومى را گرفتار عذاب نخواهد كرد، اما به هنگامى كه گفتنيها گفته شد و به مقدار لازم فرصت يافتند و به راه نيامدند، آن گاه مجازاتى دارد كه راه بازگشت در آن نيست.