آن قلب سقوط مى‌كند و بى ارزش است" [1] 2- از سويى ديگر مى‌دانيم علائق شديد مادى، و دنيا پرستى انسان را به هر انحراف و گناه مى‌كشاند، چرا كه‌

حب الدنيا رأس كل خطيئة:

" عشق به دنيا سرچشمه هر گناهى است" [2] و لذا قلب سليم، قلبى است كه خالى از" حب دنيا" باشد، همانگونه كه امام صادق ع در حديث ديگرى در ذيل همين آيه فرمود:

هو القلب الذى سلم من حب الدنيا:

" اين قلبى است كه از عشق دنيا سالم باشد" [3] با توجه به آيه 197 سوره بقره" وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى‌".

" توشه برگيريد كه بهترين توشه براى آن جهان پرهيزگارى است" روشن مى‌شود كه قلب سليم قلبى است كه بر اثر سلامت سرچشمه تقواى الهى گردد.

3- آخرين سخن اينكه قلب سليم قلبى است كه جز خدا در آن نباشد، آن گونه كه امام صادق در پاسخ سؤالى پيرامون اين آيه فرمود:

القلب السليم الذى يلقى ربه و ليس فيه احد سواه:

" قلب سليم قلبى است كه خدا را ملاقات كند در حالى كه غير از او در آن نباشد" [4] ناگفته پيدا است كه منظور از" قلب" در اين گونه موارد روح و جان آدمى است.

در روايات اسلامى پيرامون قلب و سلامت آن و آفاتى كه بر آن وارد مى‌شود و راه مبارزه با اين آفات مطالب فراوانى آمده است كه از مجموع آنها اين منطق اسلامى كاملا آشكار است كه اسلام قبل از هر چيز به زير بناى فكرى و عقيدتى‌

[1] مجمع البيان ذيل آيات مورد بحث.

[2] بحار جلد 70 صفحه 239.

[3] تفسير صافى ذيل همين آيه.

[4] كافى طبق نقل صافى ذيل آيه مورد بحث.