بعلاوه" صديق" و" عدو" به طورى كه بعضى از مفسران تصريح كرده‌اند هم بر مفرد اطلاق مى‌شود، هم بر جمع.

" اگر بار ديگر به دنيا برگرديم از مؤمنان خواهيم بود"! (فَلَوْ أَنَّ لَنا كَرَّةً فَنَكُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ‌).

درست است كه آنها در آنجا و در آن روز، ايمان پيدا كرده‌اند، ولى اين يك نوع ايمان اضطرارى است، ايمانى مؤثر و سازنده است كه اختيارى و در اين جهان باشد، ايمانى كه سرچشمه هدايت و اعمال صالح گردد.

ولى به هر حال اين آرزو نيز مشكلى را حل نمى‌كند، و سنت الهى اجازه بازگشت را به هيچكس نمى‌دهد، و خود آنها نيز اين حقيقت را مى‌دانند و كلمه" لو" دليل بر آن است‌ [1]

" در اين ماجرا نشانه بزرگى است بر عظمت و قدرت خدا و بر سرانجام دردناك گمراهان و پيروزى مؤمنان، اما اكثر آنها مؤمن نبودند"

[1]" لو" از حروف شرط است كه معمولا در مواردى كه شرط محال است به كار مى‌رود.