[سوره الشعراء (26): آيات 10 تا 15]

وَ إِذْ نادى‌ رَبُّكَ مُوسى‌ أَنِ ائْتِ الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (10) قَوْمَ فِرْعَوْنَ أَ لا يَتَّقُونَ (11) قالَ رَبِّ إِنِّي أَخافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ (12) وَ يَضِيقُ صَدْرِي وَ لا يَنْطَلِقُ لِسانِي فَأَرْسِلْ إِلى‌ هارُونَ (13) وَ لَهُمْ عَلَيَّ ذَنْبٌ فَأَخافُ أَنْ يَقْتُلُونِ (14)

قالَ كَلاَّ فَاذْهَبا بِآياتِنا إِنَّا مَعَكُمْ مُسْتَمِعُونَ (15)

ترجمه:

10- به خاطر بياور هنگامى كه پروردگارت موسى را ندا داد كه به سراغ آن قوم ستمگر برو.

11- قوم فرعون، آيا آنها (از مخالفت فرمان پروردگار) پرهيز نمى‌كنند؟! 12- (موسى) عرض كرد پروردگارا من از آن بيم دارم كه مرا تكذيب كنند.

13- و سينه‌ام تنگ مى‌شود، و زبانم به قدر كافى گويا نيست (به برادرم) هارون نيز رسالت ده (تا مرا يارى كند).

14- و آنها (به اعتقاد خودشان) بر من گناهى دارند مى‌ترسم مرا به قتل برسانند (و اين رسالت به پايان نرسد).

15- فرمود چنين نيست (آنها كارى نمى‌توانند انجام دهند) شما هر دو با آيات ما (براى هدايت آنان) برويد ما با شما هستيم و (سخنانتان را) مى‌شنويم.