كسى كه خدا را عالم به همه چيز مى‌داند، و بى نياز از هر كس، و رحيم و مهربان به همه بندگان، چگونه ممكن است داورى كسى را بر داورى او ترجيح دهد؟ و چگونه ممكن است عكس العملى جز شنيدن و اطاعت كردن در برابر فرمان و داوريهايش نشان دهد؟ و چه وسيله خوبى است براى پيروزى مؤمنان راستين و چه آزمون بزرگى؟! لذا در پايان آيه مى‌فرمايد:" رستگاران واقعى آنها هستند" (وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌).

كسى كه زمام خود را به دست خدا بسپارد، و او را حاكم و داور قرار دهد بدون شك در همه چيز پيروز است، چه در زندگى مادى و چه معنوى.

" كسانى كه اطاعت خدا و پيامبر ص كنند و از خدا بترسند و تقوى پيشه نمايند آنها نجات يافتگان و پيروزمندانند" (وَ مَنْ يُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ يَخْشَ اللَّهَ وَ يَتَّقْهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ‌) [1] در اين آيه مطيعان و پرهيزگاران را به عنوان" فائز" توصيف كرده، و در آيه قبل كسانى كه در برابر داورى خدا و پيامبر تسليمند به عنوان" اهل فلاح" توصيف شده‌اند، به طورى كه از منابع لغت استفاده مى‌شود" فوز" و" فلاح" تقريبا يك معنى دارد،" راغب" در" مفردات" مى‌گويد:" فوز به معنى پيروزى و رسيدن به كار خير است توام با سلامت" و در مورد فلاح مى‌گويد:" فلاح همان ظفر و رسيدن به مقصود است" (البته در اصل به معنى شكافتن مى‌باشد و از آنجايى‌

[1] جمله" يتقه" كه با سكون قاف و كسر هاء قرائت مى‌شود در اصل" يتقيه" بوده، چون شرط واقع شده ياء آن به خاطر مجذوم شدن حذف گرديده، و چون دو كسره پشت سر هم ثقيل بوده يكى از آن دو حذف شده و به صورت فوق در آمده است.