به آيه قبل دانسته‌اند [1] ولى بعضى آن را مرتبط به جمله بعد مى‌دانند كه چندان صحيح به نظر نمى‌رسد.

اما اينكه بعضى گفته‌اند وجود اين چراغ پر فروغ در خانه‌هايى كه ويژگيهايش در اين آيه بيان شده چه اثرى دارد پاسخش روشن است زيرا خانه‌اى با اين مشخصات كه ديوارهاى آن برافراشته شده و مردانى مصمم و بيدار و هشيار در آن به پاسدارى مشغولند ضامن حفاظت اين چراغ پر فروغ است بعلاوه آنها كه در جستجوى چنين منبع نور و روشنايى هستند از محل آن با خبر مى‌شوند و به دنبال آن مى‌شتابند.

اما اينكه منظور از اين" بيوت" (خانه‌ها) چيست؟ پاسخ آن از ويژگيهايى كه در ذيل آيه براى آن ذكر شده است روشن مى‌شود، آنجا كه مى‌گويد:" در اين خانه‌ها هر صبح و شام تسبيح خدا مى‌گويند" (يُسَبِّحُ لَهُ فِيها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصالِ‌) [2]

[1] تقدير آيه در واقع چنين بوده است: هذه المشكاة فى بيوت ... يا هذا المصباح فى بيوت ... هذه الشجرة المباركة فى بيوت ... نور اللَّه فى بيوت، در حالى كه در تفسير دوم بعد" فى بيوت" را متعلق به" يسبح" مى‌دانند كه مفهوم آيه چنين مى‌شود:" در خانه‌هايى كه خداوند اجازه داده است آن را برافرازند مردانى صبح و شام تسبيح خدا مى‌گويند ولى اين تفسير با ذكر كلمه" فيها" سازگار نيست چرا كه تكرار محسوب مى‌شود به علاوه با رواياتى كه در تفسير آيه وارد شده نيز هماهنگ نمى‌باشد (دقت كنيد).

[2]" غدو" (بر وزن علو) به معنى صبحگاهان است، راغب در مفردات مى‌گويد:

" غدو" به اول روز گفته مى‌شود و در قرآن در مقابل" آصال" قرار گرفته، در حالى كه" غداة" در برابر" عشى" آمده.

" آصال" جمع اصل (بر وزن رسل) و آنهم به نوبه خود جمع" اصيل" به معنى" عصر" است و اما اينكه چرا كلمه" غدو" به صورت مفرد و" آصال" به صورت جمع آمده؟ فخر رازى مى‌گويد به خاطر اين است كه غدو جنبه مصدرى دارد و مصدر هرگز جمع بسته نمى‌شود.