يا خود زينت دليل روشنى است بر اينكه پوشاندن صورت و كفين لازم نيست.

ب- دستورى كه آيه فوق در مورد انداختن گوشه مقنعه به روى گريبان مى‌دهد كه مفهومش پوشانيدن تمام سر و گردن و سينه است و سخنى از پوشانيدن صورت در آن نيست قرينه ديگرى به اين مدعا است.

توضيح اينكه: همانگونه كه در شان نزول نيز گفته‌ايم عربها در آن زمان روسرى و مقنعه‌اى مى‌پوشيدند كه دنباله آن را روى شانه‌ها و پشت سر مى‌انداختند به طورى كه مقنعه پشت گوش آنها قرار مى‌گرفت و تنها سر و پشت گردن را مى‌پوشاند، ولى قسمت زير گلو و كمى از سينه كه بالاى گريبان قرار داشت نمايان بود. اسلام آمد و اين وضع را اصلاح كرد و دستور داد دنباله مقنعه را از پشت گوش يا پشت سر جلو بياورند و به روى گريبان و سينه بيندازند و نتيجه آن اين بود كه تنها گردى صورت باقى مى‌ماند و بقيه پوشانده مى‌شد.

ج- روايات متعددى نيز در اين زمينه در منابع اسلامى و كتب حديث، وارد شده است كه شاهد زنده‌اى بر مدعا است‌ [1] هر چند روايات معارضى نيز دارد كه در اين حد از صراحت نيست، و جمع ميان آنها از طريق استحباب پوشاندن وجه و كفين، و يا حمل بر مواردى كه منشا فساد و انحراف است كاملا ممكن است.

شواهد تاريخى نيز نشان مى‌دهد كه نقاب زدن بر صورت در صدر اسلام جنبه عمومى نداشت (شرح بيشتر در زمينه بحث فقهى و روايى اين مساله در مباحث نكاح در فقه آمده است).

ولى باز تاكيد و تكرار مى‌كنيم كه اين حكم در صورتى است كه سبب سوء استفاده و انحراف نگردد.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه استثناء وجه و كفين از حكم حجاب مفهومش اين نيست كه جائز است ديگران عمدا نگاه كنند، بلكه در واقع اين يك نوع‌

[1] كتاب وسائل الشيعه جلد 14 صفحه 145 باب 109 از ابواب مقدمات نكاح.