همان وارثانى كه فردوس و بهشت برين را به ارث مى‌برند و جاودانه در آن خواهند ماند (الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيها خالِدُونَ‌).

" فردوس" در اصل- به گفته بعضى- يك لغت رومى است و بعضى آن را عربى و بعضى اصل آن را فارسى مى‌دانند و به معنى" باغ" است، يا باغ مخصوصى كه تمام نعمتها و مواهب الهى در آن جمع است و لذا مى‌توان آن را به عنوان" بهشت برين" (بهترين و برترين باغهاى بهشت) ناميد.

تعبير به" ارث بردن" ممكن است اشاره به اين باشد كه مؤمنان بدون زحمت به آن مى‌رسند همانند ارث كه انسان زحمتى براى آن نكشيده است، درست است كه نائل شدن به مقامات عالى بهشت، بسيار تلاش و كوشش و پاكى و خودسازى مى‌خواهد ولى آن پاداش عظيم در مقابل اين اعمال ناچيز بقدرى زياد است كه گويى انسان بى زحمت به آن رسيده است.

توجه به اين نكته نيز لازم است كه در حديثى از پيامبر گرامى اسلام ص چنين نقل شده:

ما منكم من احد الا و له منزلان: منزل فى الجنة، و منزل فى النار، فان مات و دخل النار ورث اهل الجنة منزله:

" هر يك از شما بدون استثنا داراى دو منزل است: منزلى در بهشت، و منزلى در دوزخ، اگر دوزخى شود و وارد جهنم گردد اهل بهشت منزلگاه او را به ارث مى‌برند".

تعبير به" ارث" در آيه مورد بحث ممكن است اشاره به اين نكته نيز باشد.

اين احتمال را نيز بعضى از مفسران دور ندانسته‌اند كه تعبير به ارث در اينجا اشاره به سرانجام كار مؤمنان است، همچون ميراث كه در پايان كار به وارث مى‌رسد.

و به هر حال اين مرحله عالى بهشت طبق ظاهر آيات فوق مخصوص مؤمنانى است كه داراى صفات بالا هستند، به اين ترتيب ديگر بهشتيان در مراحل پائينتر قرار دارند.