نام کتاب : تفسير نمونه ط-دار الكتب الاسلاميه نویسنده : مكارم شيرازى، ناصر جلد : 13 صفحه : 7
بزرگ خداوند
(اسماء الحسنى) مىداند" كاف" اشاره به" كافى" كه از اسماء
بزرگ خداوند است، و" ه" اشاره به" هادى"، و" ياء"
اشاره به" ولى"، و" عين" اشاره به" عالم" و"
ص" اشاره به" صادق الوعد" (كسى كه در وعده خود صادق است).
[1] دوم رواياتى است كه اين حروف مقطعه را به داستان قيام امام حسين ع
در كربلا تفسير كرده است:" كاف" اشاره به" كربلا""
هاء" اشاره به" هلاك خاندان پيامبر" ص و" ياء" به"
يزيد" و" عين" به مسئله" عطش" و" صاد" به"
صبر و استقامت" حسين و ياران جانبازش. [2]
البته همانگونه كه گفتهايم آيات قرآن تاب معانى مختلفى را دارد و گاه مفاهيمى را
از گذشته و آينده بيان مىكند كه در عين تنوع منافاتى هم با هم ندارند در حالى كه
اگر معنى را منحصر به يك تفسير كنيم ممكن است از نظر وضع نزول آيه و زمان آن
گرفتار اشكالاتى بشويم.
***
بعد از
ذكر حروف مقطعه، نخستين سخن از داستان زكريا ع شروع مىشود و مىفرمايد:" اين
يادى است از رحمت پروردگار تو نسبت به بندهاش زكريا" (ذِكْرُ
رَحْمَتِ رَبِّكَ عَبْدَهُ زَكَرِيَّا). [3]
در آن هنگام كه از نداشتن فرزندى، سخت ناراحت و غمناك بود، رو به درگاه خدا
آورد" آن گاه در خلوتگاه و آنجا كه صدايش را ديگرى نمىشنيد، پروردگارش را
خواند" (إِذْ نادى رَبَّهُ نِداءً خَفِيًّا).