به تسلط و پيروزى يك قوم صالح بر قوم ناصالح و در اختيار گرفتن مواهب و امكانات آنها گفته شده است، چنان كه در آيه 137 سوره اعراف در باره بنى اسرائيل و پيروزيشان بر فرعونيان چنين مى‌خوانيم: وَ أَوْرَثْنَا الْقَوْمَ الَّذِينَ كانُوا يُسْتَضْعَفُونَ مَشارِقَ الْأَرْضِ وَ مَغارِبَهَا:" ما شرق و غرب زمين را به ارث به آن قوم مستضعف داديم" گرچه" زبور" در اصل به معنى هر گونه كتاب و نوشته است، هر چند در قرآن مجيد در دو مورد از سه موردى كه اين كلمه به كار رفته، اشاره به زبور داود است اما بعيد به نظر نمى‌رسد كه مورد سوم يعنى آيه مورد بحث نيز به همين معنى باشد.

" زبور داود" يا به تعبيرى كه در كتب" عهد قديم" آمده" مزامير داود" عبارت است از مجموعه‌اى از مناجاتها و نيايشها و اندرزهاى داود پيامبر.

بعضى مفسران نيز احتمال داده‌اند كه منظور از" زبور" در اينجا تمام كتب انبياى پيشين است‌ [1] ولى بيشتر- با توجه به دليلى كه ذكر كرديم- به نظر مى‌رسد كه زبور همان كتاب مزامير داود باشد، بخصوص اينكه در مزامير موجود، عباراتى وجود دارد كه عينا مطابق با آيه مورد بحث است و بعدا به خواست خدا به آن اشاره خواهيم كرد.

" ذكر" در اصل به معنى يادآورى و يا چيزى كه مايه تذكر و يادآورى است، و در آيات قرآن به همين معنى به كار رفته، گاهى نيز به كتاب آسمانى موسى يعنى تورات اطلاق شده (مانند آيه 48 سوره انبياء وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسى‌ وَ هارُونَ الْفُرْقانَ وَ ضِياءً وَ ذِكْراً لِلْمُتَّقِينَ‌).

و گاه اين عنوان در مورد قرآن استعمال شده، مانند آيه 27 سوره تكوير:

[1] اين احتمال را تفسير مجمع البيان و تفسير فخر رازى از چند نفر از مفسران پيشين نقل كرده است.