تسلى خاطر او است كه" البلية اذا عمت طابت" (بلا چو عام بود دلكش است و مستحسن!).

نخست مى‌گويد:" كسانى كه به خاطر ايمان و اعمال صالحشان وعده نيك به آنها از قبل داده‌ايم از اين آتش هولناك و وحشتناك دورند" (إِنَّ الَّذِينَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الْحُسْنى‌ أُولئِكَ عَنْها مُبْعَدُونَ‌).

اشاره به اينكه ما به تمام وعده‌هايى كه به مؤمنان در اين جهان داده‌ايم وفا خواهيم كرد كه يكى از آنها دور شدن از آتش دوزخ است.

گرچه ظاهر اين جمله اين است كه تمام مؤمنان راستين را شامل مى‌شود ولى بعضى احتمال داده‌اند كه اشاره به معبودانى همچون حضرت مسيح ع و مريم است كه بدون خواست آنها بوسيله گروهى عبادت شدند، و از آنجا كه آيات سابق مى‌گفت: شما و خدايانتان وارد دوزخ مى‌شويد، و اين تعبير ممكن بود شامل امثال حضرت مسيح ع نيز شود، قرآن بلافاصله اين جمله را به صورت يك استثناء بيان مى‌كند كه اين گروه هرگز وارد دوزخ نخواهند شد.

بعضى از مفسران شان نزولى در مورد اين آيه ذكر كرده‌اند كه نشان مى‌دهد بعضى همين سؤال را از پيامبر اسلام ص كردند و آيه در پاسخ آنها نازل گرديد.

ولى با اين حال مانعى ندارد كه آيه فوق هم پاسخى براى اين سؤال باشد و هم يك حكم عمومى نسبت به همه مؤمنان راستين.