" آنها در انجام كارهاى خير، سرعت مى‌كردند" (إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ‌).

" آنها به خاطر عشق به طاعت و وحشت از گناه در همه حال ما را مى‌خوانند" (وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً) [1]" آنها همواره در برابر ما خشوع داشتند" (خضوعى آميخته با ادب و احترام و ترس آميخته با احساس مسئوليت) (وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ‌).

ذكر اين صفات سه‌گانه ممكن است اشاره به اين باشد كه آنها به هنگام رسيدن به نعمت گرفتار غفلتها و غرورهايى كه دامن افراد كم‌ظرفيت و ضعيف الايمان را به هنگام وصول به نعمت مى‌گيرد نمى‌شدند، آنها در همه حال نيازمندان- را فراموش نمى‌كردند، و در خيرات، سرعت داشتند، آنها در حال نياز و بى‌نيازى، فقر و غنا، بيمارى و سلامت، همواره متوجه خدا بودند، و بالآخره آنها به خاطر اقبال نعمت گرفتار كبر و غرور نمى‌شدند، بلكه همواره خاشع و خاضع بودند.

[1] رغبا به معنى رغبت و ميل و علاقه است و رهبا به معنى ترس و تنفر و بيزارى است و در اينكه از نظر اعراب چه محلى دارد، احتمالات متعددى است ممكن است حال باشد يا تميز يا مفعول لاجله و يا مفعول مطلق و يا معنى ظرفيت داشته باشد به معنى فى حال الرغبة و فى حال الرهبة گرچه نتيجه اين پنج احتمال با هم متفاوت است ولى اين تفاوت در جزئيات مفهوم آيه است نه در اساس و نتيجه آن.