آيات مورد بحث به بخشى از زندگى داود و سليمان اشاره مى‌كند، و در آغاز اشاره سربسته‌اى به ماجراى يك قضاوت و داورى كه از ناحيه داود و سليمان صورت گرفت دارد:

مى‌فرمايد:" و داود و سليمان را به ياد آر، هنگامى كه در باره كشتزارى قضاوت مى‌كردند كه گوسفندان قوم شبانه آن را چريده بودند" (وَ داوُدَ وَ سُلَيْمانَ إِذْ يَحْكُمانِ فِي الْحَرْثِ إِذْ نَفَشَتْ فِيهِ غَنَمُ الْقَوْمِ‌) [1]" و ما شاهد حكم آنها بوديم" (وَ كُنَّا لِحُكْمِهِمْ شاهِدِينَ‌).

گرچه قرآن ماجراى اين محاكمه و دادرسى را كاملا سربسته بيان كرده و به يك اشاره اجمالى اكتفاء نموده، و تنها به نتيجه اخلاقى و تربيتى آن كه بعدا اشاره خواهيم كرد قناعت كرده است، ولى در روايات اسلامى و گفتار مفسران بحثهاى زيادى پيرامون آن به چشم مى‌خورد.

جمعى گفته‌اند: داستان بدين قرار بوده كه: گله گوسفندانى شبانه به تاكستانى وارد مى‌شوند، و برگها و خوشه‌هاى انگور را خورده و ضايع مى‌كنند، صاحب باغ شكايت نزد داود مى‌برد، داود حكم مى‌دهد كه در برابر اين خسارت بزرگ بايد تمام گوسفندان به صاحب باغ داده شود.

سليمان كه در آن زمان كودك بود به پدر مى‌گويد: اى پيامبر بزرگ خدا! اين حكم را تغيير ده و تعديل كن! پدر مى‌گويد چگونه؟ در پاسخ مى‌گويد:

گوسفندان بايد به صاحب باغ سپرده شوند تا از منافع آنها و شير و پشمشان استفاده كند، و باغ به دست صاحب گوسفندان داده شود تا در اصلاح آن بكوشد

[1]" نفشت" از ماده" نفش" (بر وزن كفش) به معنى پراكنده شدن در شب است، و از آنجا كه پراكنده شدن گوسفندان در شب آنهم در يك كشتزار طبعا توأم با چريدن آن خواهد بود بعضى آن را به معنى چريدن در شب گفته‌اند، و نفش (بر وزن قفس) به معنى گوسفندانى است كه در شب پراكنده مى‌شوند.