ويژگى را تشكيل مى‌دهد، اين احتمال نيز وجود دارد كه مجموعه شش صفتى كه در اين آيه ذكر شده شرحى باشد براى صالح بودن آنها كه در آيه قبل آمده است.

نخست مى‌گويد" ما آنها را امام و رهبر مردم قرار داديم" (وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً).

يعنى علاوه بر مقام" نبوت و رسالت" مقام" امامت" را نيز به آنها داديم- امامت همانگونه كه سابقا هم اشاره كرده‌ايم آخرين مرحله سير تكاملى انسانى است كه به معنى رهبرى همه جانبه مادى و معنوى، ظاهرى و باطنى، جسمى و روحى مردم است.

فرق نبوت و رسالت با امامت اين است كه پيامبران در مقام نبوت و رسالت تنها فرمان حق را دريافت مى‌كنند و از آن خبر مى‌دهند و به مردم ابلاغ مى‌كنند، ابلاغى توأم با بشارت و انذار.

اما در مرحله" امامت" اين برنامه‌هاى الهى را به مرحله اجرا در مى‌آورند خواه از طريق تشكيل حكومت عدل بوده باشد يا بدون آن، در اين مرحله آنها مربيند، و مجرى احكام و برنامه‌ها، و پرورش‌دهنده انسانها، و به وجود آورنده محيطى پاك و منزه و انسانى.

در حقيقت مقام امامت مقام تحقق بخشيدن به تمام برنامه‌هاى الهى است، به تعبير ديگر ايصال به مطلوب و هدايت تشريعى و تكوينى است.

امام از اين نظر درست به خورشيد مى‌ماند كه با اشعه خود موجودات زنده را پرورش مى‌دهد [1] در مرحله بعد فعليت و ثمره اين مقام را بازگو مى‌كند:" آنها به فرمان ما هدايت مى‌كردند (يَهْدُونَ بِأَمْرِنا).

نه تنها هدايت به معنى راهنمايى و ارائه طريق كه آن در نبوت و رسالت وجود دارد، بلكه به معنى دستگيرى كردن و رساندن به سر منزل مقصود (البته‌

[1] شرح بيشتر در اين زمينه در جلد اول ذيل آيه 124 سوره بقره مطالعه فرمائيد.