باز براى تاكيد بيشتر مى‌گويد:" آنها در حالى هستند كه دلهايشان در لهو و بى‌خبرى فرو رفته است" (لاهِيَةً قُلُوبُهُمْ‌).

تفسير نمونه ؛ ج‌13 ؛ ص355

را آنها از نظر ظاهر همه مسائل جدى را لعب و بازى و شوخى مى‌پندارند (چنان كه جمله يلعبون به صورت فعل مضارع و مطلق به آن اشاره مى‌كند) و از نظر باطن گرفتار لهو و اشتغال فكر به مسائل بى‌ارزش و غافل كننده هستند.

و طبيعى است چنين كسانى هرگز راه سعادت را نخواهند يافت.

بعد به گوشه‌اى از نقشه‌هاى شيطانى آنها اشاره كرده مى‌فرمايد:" اين ظالمان گفتگوهاى درگوشى خود را كه براى توطئه انجام مى‌دهند پنهان مى‌دارند، و مى‌گويند اين يك بشر عادى همچون شما است" (وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ‌) [1] حال كه او يك بشر عادى بيش نيست لا بد اين كارهاى خارق العاده او و نفوذ سخنش چيزى جز سحر نمى‌تواند باشد" آيا شما به سراغ سحر مى‌رويد با اينكه مى‌بينيد"؟! (أَ فَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنْتُمْ تُبْصِرُونَ‌).

گفتيم اين سوره در" مكه" نازل شده، و در آن ايام دشمنان اسلام كاملا نيرومند بودند، پس چه لزومى داشت كه سخنان خود را مخفى كنند، حتى نجواهايشان را، (توجه داشته باشيد كه قرآن مى‌گويد سخنان درگوشى را پنهان مى‌كردند).

اين ممكن است به خاطر آن باشد كه آنها در مسائلى كه جنبه توطئه و نقشه داشت به مشورت مى‌پرداختند تا در برابر توده مردم با طرح واحدى در برابر پيامبر ص بايستند.

[1] در ادبيات عرب معمول است كه اگر فاعل اسم ظاهر باشد، فعل مفرد آورده مى‌شود ولى اين يك قاعده كلى و هميشگى نيست گاه به علل خاصى فعل را به صورت جمع و فاعل را اسم ظاهر مى‌آورند، جمله" وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا" نيز همين گونه است.