آيات مورد بحث به آخرين فراز از اين ماجراها يعنى برنامه خروج بنى اسرائيل از مصر، اشاره كرده مى‌فرمايد:" ما به موسى، وحى فرستاديم كه بندگانم را شبانه از مصر بيرون ببر" (وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي‌).

بنى اسرائيل آماده حركت به سوى سرزمين موعود (فلسطين) شدند، اما هنگامى كه به كرانه‌هاى نيل رسيدند فرعونيان، آگاه گشتند و فرعون با لشگرى عظيم آنها را تعقيب كرد، آنها خود را در محاصره دريا و دشمن ديدند، از يك سو رود عظيم نيل، از سوى ديگر دشمن نيرومند خونخوار و خشمگين! اما خدا كه مى‌خواست اين جمعيت ستم كشيده محروم و با ايمان را از چنگال ظالمان رهايى بخشد، و ستمگران را به ديار فنا بفرستد.

به موسى چنين دستور داد:" راهى خشك براى آنها، در دريا بگشا"! (فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً).

راهى كه هر گاه در آن گام بگذارى" نه از تعقيب فرعونيان مى‌ترسى، نه از غرق شدن در دريا" (لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى‌).

جالب اينكه: نه تنها راه گشوده شد، بلكه اين راه، به فرمان خدا، راه خشكى بود، با اينكه معمولا چنين است كه اگر آب رودخانه يا دريا كنار برود باز اعماق آن تا مدتها غير قابل عبور است.

" راغب" در" مفردات" مى‌گويد:" درك" (بر وزن مرگ) به معنى پائينترين عمق دريا است، و به طنابى كه متصل به طناب ديگرى مى‌كنند تا به آب برسد" درك" (بر وزن محك) گفته مى‌شود، و همچنين به خساراتى كه دامنگير انسان مى‌شود، درك مى‌گويند،" دركات نار" در برابر" درجات جنت" به معنى مراحل پائين دوزخ است.

ولى با توجه به اينكه (طبق آيه 61 سوره شعراء) بنى اسرائيل به هنگامى كه از آمدن لشگر فرعون با خبر شدند به موسى گفتند: إِنَّا لَمُدْرَكُونَ‌:" ما