[سوره طه (20): آيات 77 تا 79]

وَ لَقَدْ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ أَنْ أَسْرِ بِعِبادِي فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِيقاً فِي الْبَحْرِ يَبَساً لا تَخافُ دَرَكاً وَ لا تَخْشى‌ (77) فَأَتْبَعَهُمْ فِرْعَوْنُ بِجُنُودِهِ فَغَشِيَهُمْ مِنَ الْيَمِّ ما غَشِيَهُمْ (78) وَ أَضَلَّ فِرْعَوْنُ قَوْمَهُ وَ ما هَدى‌ (79)

ترجمه:

77- ما به موسى وحى فرستاديم كه بندگانم را شبانه (از مصر) با خود ببر، و براى آنها راهى خشك در دريا بگشا كه نه از تعقيب (فرعونيان) خواهى ترسيد، و نه از غرق شدن در دريا! 78- (به اين ترتيب) فرعون با لشگريانش آنها را دنبال كردند، و دريا آنان را (در ميان امواج خروشان خود) بطور كامل پوشانيد! 79- و فرعون قوم خود را گمراه ساخت، و هرگز هدايت نكرد!

تفسير: نجات بنى اسرائيل و غرق فرعونيان‌

بعد از ماجراى مبارزه موسى با ساحران و پيروزى قاطع و چشمگيرش بر آنها و ايمان آوردن آن جمعيت عظيم، موسى و آئين او رسما وارد افكار مردم مصر شد، هر چند اكثريت" قبطيان" آن را نپذيرفتند، ولى هميشه براى آنها يك مساله بود، و بنى اسرائيل تحت رهبرى موسى، به اتفاق اقليتى از مصريان، به طور دائم با فرعونيان درگير بودند.

سالها بر اين منوال گذشت و حوادث تلخ و شيرينى روى داد، كه قرآن بخشهايى از آن را در سوره اعراف از آيه 127 به بعد آورده است.