فابغضوه، قال فيبغضه اهل السماء ثم يوضع له البغضاء فى الارض!

" هنگامى كه خداوند كسى از بندگانش را دوست دارد به فرشته بزرگش جبرئيل مى‌گويد من فلان كس را دوست دارم او را دوست بدار، جبرئيل او را دوست خواهد داشت، سپس در آسمانها ندا مى‌دهد كه اى اهل آسمان! خداوند فلان كس را دوست دارد او را دوست داريد، و به دنبال آن همه اهل آسمان او را دوست مى‌دارند، سپس پذيرش اين محبت در زمين منعكس مى‌شود.

و هنگامى كه خداوند كسى را دشمن بدارد به جبرئيل مى‌گويد من از او متنفرم، او را دشمن بدار، جبرئيل او را دشمن مى‌دارد، سپس در ميان اهل آسمانها ندا مى‌دهد كه خداوند از او متنفر است او را دشمن داريد، همه اهل آسمانها از او متنفر مى‌شوند، سپس انعكاس اين تنفر در زمين خواهد بود". [1] اين حديث پر معنى نشان مى‌دهد كه ايمان و عمل صالح بازتابى دارد به وسعت عالم هستى، و شعاع محبوبيت حاصل از آن تمام پهنه آفرينش را فرا مى‌گيرد، ذات پاك خداوند چنين كسانى را دوست دارد، نزد همه اهل آسمان محبوبند، و اين محبت در قلوب انسانهايى كه در زمين هستند پرتوافكن مى‌شود.

راستى چه لذتى از اين بالاتر كه انسان احساس كند محبوب همه پاكان و نيكان عالم هستى است؟ و چه دردناك است كه انسان احساس كند زمين و آسمان فرشته‌ها و انسانهاى با ايمان همه از او متنفر و بيزارند.

[1] اين حديث در بسيارى از منابع معروف حديث و همچنين بسيارى از كتب تفسير آمده است، ولى ما متنى را انتخاب كرديم كه در تفسير" فى ظلال" جلد پنجم صفحه 454 از" احمد" و" مسلم" و" بخارى" نقل شده.