" آنچه را او مى‌گويد (از اموال و فرزندان) از او به ارث مى‌بريم، و روز قيامت تك و تنها نزد ما خواهد آمد" (وَ نَرِثُهُ ما يَقُولُ وَ يَأْتِينا فَرْداً).

آرى سرانجام همه اين امكانات مادى را مى‌گذارد و مى‌رود و با دست تهى در آن دادگاه عدل پروردگار حاضر مى‌شود، در حالى كه نامه اعمالش از گناهان سياه و از حسنات خالى است آنجا است كه نتيجه اين گفته‌هاى بى‌اساس خود را در دنيا مى‌بيند.

تا براى آنها در پيشگاه خدا شفاعت كنند، و در مشكلات ياريشان دهند، اما چه پندار نادرست و خيال خامى؟!

اين جمله اشاره به همان مطلبى است كه در آيه 14 سوره فاطر مى‌خوانيم:

وَ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ ما يَمْلِكُونَ مِنْ قِطْمِيرٍ إِنْ تَدْعُوهُمْ لا يَسْمَعُوا دُعاءَكُمْ‌ ... وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَكْفُرُونَ بِشِرْكِكُمْ‌:" كسانى را كه غير از خدا مى‌خوانيد مالك هيچ چيز نيستند، اگر آنها را بخوانيد سخنان شما را نمى‌شنوند ...

و روز رستاخيز منكر شرك شما مى‌شوند".

و نيز در آيه 6 سوره احقاف مى‌خوانيم: وَ إِذا حُشِرَ النَّاسُ كانُوا لَهُمْ أَعْداءً:

" هنگامى كه مردم محشور شوند اين معبودها دشمنان آنها خواهند بود".