پس از توصيف اجمالى بهشت و نعمتهاى مادى و معنوى آن، بهشتيان را در يك جمله كوتاه معرفى كرده مى‌گويد:" اين همان بهشتى است كه ما به ارث به بندگان پرهيزگار مى‌دهيم" (تِلْكَ الْجَنَّةُ الَّتِي نُورِثُ مِنْ عِبادِنا مَنْ كانَ تَقِيًّا).

و به اين ترتيب كليد در بهشت با تمام آن نعمتها كه گذشت چيزى جز" تقوا" نيست.

گرچه تعبير به" عبادنا" (بندگان ما) اشاره اجمالى به ايمان و تقوا دارد ولى اينجا جايى نيست كه به اشاره اجمالى اكتفاء شود، بلكه با صراحت بايد اين حقيقت بيان گردد كه بهشت تنها جاى پرهيزكاران است.

باز در اينجا به كلمه" ارث" برخورد مى‌كنيم كه معمولا به اموالى گفته مى‌شود كه از كسى به ديگرى بعد از مرگش انتقال مى‌يابد، در حالى كه بهشت مال كسى نبوده و انتقالى ظاهرا در كار نيست.

پاسخ اين سؤال را از دو راه مى‌توان گفت:

1-" ارث" از نظر لغت به معنى تمليك آمده است و منحصر به انتقال مالى از ميت به بازماندگانش، نمى‌باشد.

2- در حديثى از پيامبر اكرم ص مى‌خوانيم:

ما من احد الا و له منزل فى الجنة و منزل فى النار، فاما الكافر فيرث المؤمن منزله من النار، و المؤمن يرث الكافر منزله من الجنة:

" هر كس بدون استثناء منزلگاهى در بهشت و منزلگاهى در دوزخ دارد، كافران منزلگاه دوزخى مؤمنان را به ارث ميبرند، و مؤمنان جايگاه بهشتى كافران را"! [1] ذكر اين نكته نيز لازم است كه" وراثت" به آن معنى كه در حديث آمده‌

[1] نور الثقلين جلد 2 صفحه 31 (در اين زمينه در جلد ششم تفسير نمونه صفحه 177 نيز بحث كرده‌ايم).