مى‌كند:" و نبايد كسى را در عبادت پروردگارش شريك سازد" (وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً).

به تعبير روشنتر تا حقيقت خلوص و اخلاص در عمل نيايد، رنگ عمل صالح به خود نخواهد گرفت.

انگيزه الهى و خدايى است كه به عمل انسان عمق مى‌دهد، نورانيت مى‌بخشد، و جهت صحيح مى‌دهد، و هنگامى كه اخلاص از ميان رفت، عمل بيشتر جنبه ظاهرى پيدا مى‌كند، به منافع شخصى گرايش مى‌يابد و عمق و اصالت و جهت صحيح خود را از دست مى‌دهد.

در حقيقت اين عمل صالحى كه از انگيزه الهى و اخلاص، سرچشمه گرفته و با آن آميخته شده است گذرنامه لقاى پروردگار است!.

و همانگونه كه سابقا اشاره كرده‌ايم" عمل صالح آن چنان مفهوم وسيعى دارد كه هر برنامه مفيد و سازنده فردى و اجتماعى را در تمام زمينه‌هاى زندگى شامل مى‌شود.

اخلاص يا روح عمل صالح‌

در روايات اسلامى به مساله" نيت" اهميت فوق العاده‌اى داده شده است، و اصلا برنامه اسلام اين است كه هر عملى را با رنگ نيت و انگيزه آن مى‌پذيرد حديث معروف پيامبر ص" لا عمل الا بالنية" را كه همه شنيده‌ايم بيانگر همين حقيقت است.

و بعد از مساله نيت روى" اخلاص" تكيه شده است كه اگر آن باشد، عمل فوق العاده پر ارزش و الا فاقد ارزش خواهد بود.

اخلاص آن است كه محرك انسان از هر گونه شائبه غير الهى پاك باشد و مى‌توان نام آن را" توحيد نيت" گذاشت، يعنى در تمام برنامه‌ها تنها به پروردگار و رضاى او انديشيدن.