آرى" او است كه برترين پاداش را دارد و او است كه بهترين عاقبت را براى مطيعان فراهم مى‌سازد" (هُوَ خَيْرٌ ثَواباً وَ خَيْرٌ عُقْباً).

پس اگر انسان مى‌خواهد به كسى دل به‌بندد و بر چيزى تكيه كند و اميد به پاداش كسى داشته باشد چه بهتر كه تكيه‌گاهش خدا و دلبستگى، و اميدش به لطف و احسان پروردگار باشد.

نكته‌ها:

1- غرور ثروت‌

در اين داستان ترسيم زنده‌اى از آنچه ما غرور ثروتش مى‌ناميم، مشاهده مى‌كنيم، و به سرانجام اين غرور كه پايانش شرك و كفر است آشنا مى‌شويم.

انسانهاى كم‌ظرفيت هنگامى كه بجايى رسيدند و برترى مختصرى از نظر مقام و ثروت بر ديگران يافتند، غالبا گرفتار بلاى غرور مى‌شوند، نخست سعى مى‌كنند امكانات خود را به رخ ديگران بكشند، و آن را وسيله برترى‌جويى قرار دهند، جمع شدن مگس‌صفتان را دور اين شيرينى دليل بر نفوذ خويشتن در دلها قرار دهند، اين همان است كه قرآن با جمله" أَنَا أَكْثَرُ مِنْكَ مالًا وَ أَعَزُّ نَفَراً" در آيات فوق از آن ياد كرده است.

عشق و علاقه آنها به دنيا كم كم پندار جاودانگى آن را در نظرشان مجسم مى‌سازد، و فرياد" ما أَظُنُّ أَنْ تَبِيدَ هذِهِ أَبَداً" را سر ميدهند! ايمان به جاودانگى دنياى مادى چون تضاد روشنى با رستاخيز دارد نتيجتا به انكار معاد برمى‌خيزند" وَ ما أَظُنُّ السَّاعَةَ قائِمَةً" مى‌گويند.

خودبينى و خودپسنديشان سبب مى‌شود كه برترى مادى را دليل بر قرب در درگاه پروردگار بدانند، و براى خويشتن مقام فوق العاده‌اى نزد او قائل شوند، و بگويند اگر به سوى خدا بازگرديم و معاد و آخرتى در كار باشد جاى ما در آنجا