سپس به صورت يك تهديد قاطع و كوبنده صحنه‌اى از صحنه‌هاى قيامت را كه نتيجه قطعى اعمال آنها است به آنها نشان مى‌دهد:

" و ما آنها را در روز قيامت بر صورتهايشان محشور مى‌كنيم" (وَ نَحْشُرُهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ عَلى‌ وُجُوهِهِمْ‌):

بجاى اينكه مستقيم و ايستاده راه بروند فرشتگان عذاب آنان را به صورتشان بر زمين مى‌كشند.

بعضى نيز اين احتمال داده‌اند كه اين گنهكاران چون در آنجا قادر به راه رفتن نيستند همچون خزندگان بر صورت و سينه مى‌خزند، و با حالى دردناك و ذلت بار پيش مى‌روند.

آرى آنها از نعمتهاى بزرگى همچون پاها براى راه رفتن محرومند چرا كه در اين جهان از اين وسائل در راه سعادت استفاده نكردند، بلكه در مسير گناه آنها را به كار گرفتند.

و نيز" آنها در حالتى كه نابينا و لال و كر هستند به آن دادگاه بزرگ وارد شوند" (عُمْياً وَ بُكْماً وَ صُمًّا).

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد كه از آيات ديگر قرآن استفاده مى‌شود كه مجرمان و دوزخيان هم مى‌بينند هم مى‌شنوند و هم سخن مى‌گويند [1] چگونه آيه فوق مى‌گويد آنها كور و كر و لالند؟! مفسران در پاسخ اين سؤال تفسيرهاى متعددى ذكر كردند كه بهتر از همه دو تفسير زير است:

[1] در آيه 53 سوره كهف مى‌خوانيم‌ وَ رَأَى الْمُجْرِمُونَ النَّارَ" گنهكاران آتش دوزخ را مى‌بينند" و در آيه 13 سوره فرقان مى‌خوانيم‌ دَعَوْا هُنالِكَ ثُبُوراً" دوزخيان صداى خود را به وا ويلاه و وا هلاكاه بلند مى‌كنند" و در آيه 12 سوره فرقان مى‌خوانيم‌ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفِيراً" مجرمان صداى وحشتناك آتش خشمگين را مى‌شنوند".