و اين خود نشانه زنده‌اى است بر اينكه او در موقع لزوم معجزاتى عرضه كرده است، بنا بر اين روشن مى‌شود اگر پيامبر در اين آيات تسليم پيشنهادهاى آنها نشده حتما پيشنهادهاى بى پايه و بهانه‌جوئيهاى بى اساسى بوده است و گرنه در برابر پيشنهاد منطقى و معقول تسليم بوده است.

[سوره الإسراء (17): آيات 94 تا 95]

وَ ما مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جاءَهُمُ الْهُدى‌ إِلاَّ أَنْ قالُوا أَ بَعَثَ اللَّهُ بَشَراً رَسُولاً (94) قُلْ لَوْ كانَ فِي الْأَرْضِ مَلائِكَةٌ يَمْشُونَ مُطْمَئِنِّينَ لَنَزَّلْنا عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ مَلَكاً رَسُولاً (95)

ترجمه:

94- تنها چيزى كه مانع شد مردم بعد از آمدن هدايت ايمان بياورند، اين بود كه (از روى نادانى و بيخبرى) گفتند: آيا خداوند بشرى را به عنوان رسول فرستاده است؟! 95- بگو (حتى) اگر در روى زمين فرشتگانى (زندگى مى‌كردند و) با آرامش گام برمى‌داشتند ما از آسمان فرشته‌اى را به عنوان رسول بر آنها مى‌فرستاديم (چرا كه رهبر هر گروهى بايد از جنس خود آنان باشد).

تفسير: بهانه همگونى!

در آيات گذشته سخن از بهانه‌جويى مشركان در زمينه توحيد بود، و در آيات مورد بحث به بهانه همگونى اشاره كرده مى‌گويد:

" تنها چيزى كه مانع شد مردم بعد از آمدن هدايت ايمان بياورند اين بود كه مى‌گفتند آيا خدا انسانى را به عنوان پيامبر برانگيخته" (وَ ما مَنَعَ النَّاسَ أَنْ يُؤْمِنُوا إِذْ جاءَهُمُ الْهُدى‌ إِلَّا أَنْ قالُوا أَ بَعَثَ اللَّهُ بَشَراً رَسُولًا).