را اعم از پيامبران و ائمه هدى و دانشمندان و كتاب و سنت، و همچنين ائمه كفر و ضلال را شامل مى‌شود، و به اين ترتيب هر كس در آنجا در خط همان رهبرى قرار خواهد گرفت كه در اين جهان خط او را انتخاب كرده بود.

اين تعبير در عين اينكه يكى از اسباب تكامل انسان را بيان مى‌كند، هشدارى است به همه افراد بشر كه در انتخاب رهبر فوق العاده دقيق و سخت‌گير باشند، و زمام فكر و برنامه خود را به دست هر كس نسپرند.

سپس مى‌گويد: آنجا مردم دو گروه مى‌شوند:" كسانى كه نامه اعمالشان به دست راستشان داده مى‌شود آنها با سرفرازى و افتخار و خوشحالى و سرور نامه اعمالشان را مى‌خوانند و كوچكترين ظلم و ستمى به آنها نمى‌شود" (فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ فَأُولئِكَ‌ يقرءون‌ كِتابَهُمْ وَ لا يُظْلَمُونَ فَتِيلًا) [1]

و طبيعى است كه اين كوردلان نابينا از همه گمراهترند (و اضل سبيلا).

نه در اين دنيا راه هدايت را پيدا مى‌كنند و نه در آخرت راه بهشت و سعادت را، چرا كه چشم خود را به روى همه واقعيات بستند و از ديدن چهره حق و آيات خداوند و آنچه مايه هدايت و عبرت است و آن همه مواهبى كه خدا به آنها بخشيده بود، خود را محروم ساختند، و از آنجا كه سراى آخرت بازتاب و انعكاس عظيمى است از اين جهان، چه جاى تعجب كه اين كوردلان به صورت نابينايان وارد عرصه محشر شوند؟!

[1]" فتيل" به معنى رشته بسيار نازكى است كه در شكاف هسته خرما قرار دارد در مقابل" نقير" كه در پشت هسته خرما است و" قطمير" به معنى پوسته نازكى است كه هسته خرما را پوشانيده و تمام اين كلمات كنايه از شى‌ء بسيار كوچك و حقير است.