نخست مى‌گويد:" ياد آور هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم براى آدم سجده كنيد و همگى جز ابليس سجده كردند" (وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ‌).

همانگونه كه در گذشته نيز ذيل آيات مربوط به آفرينش آدم گفته‌ايم اين سجده يك نوع خضوع و تواضع به خاطر عظمت خلقت آدم و امتياز او بر ساير موجودات و يا سجده‌اى بوده است به عنوان پرستش در برابر خداوند به خاطر آفرينش چنين مخلوق شگرفى.

و نيز گفتيم گر چه ابليس در اينجا به عنوان استثناء از فرشتگان آمده، اما او به شهادت قرآن هرگز جزء فرشتگان نبوده، بلكه بر اثر بندگى خدا در صف آنها قرار داشت او از جن بود و خلقت مادى داشت.

به هر حال ابليس كه باد كبر و غرور در سر داشت و خودخواهى و خودبينى بر عقل و هوشش پرده افكنده بود، به گمان اينكه خاك و گل، كه منبع همه بركات و سرچشمه حيات است كم‌اهميت‌تر از آتش است به عنوان اعتراض به پيشگاه خدا" چنين گفت: آيا من براى موجودى سجده كنم كه او را از گل آفريده‌اى" (قالَ أَ أَسْجُدُ لِمَنْ خَلَقْتَ طِيناً).