7- وحشت مشركان از نداى توحيد

در آيات بالا خوانديم كه مشركان مخصوصا از شنيدن نداى توحيد سخت به وحشت مى‌افتادند و پا به فرار مى‌گذاشتند چرا كه زير بناى همه زندگى آنها شرك و بت پرستى بود و همه نظامات حاكم بر جامعه آنها، نظامهاى شرك‌آلود.

اگر پاى توحيد به ميان مى‌آمد، نه تنها عقائد مذهبيشان بلكه نظام اجتماعى، اقتصادى و سياسى و فرهنگيشان كه از شرك مايه مى‌گرفت نيز به هم مى‌ريخت.

حكومت از آن مستضعفان مى‌شد، و مستكبران سقوط مى‌كردند، استثمار كه از نتائج نظامات شرك‌آلود است برچيده مى‌شد و نفى طبقات (طبقه استثمار كننده و استثمار شونده) بر جاى آن مى‌نشست.

لذا سردمداران شرك سخت كوشش داشتند كه نداى توحيد به گوش كسى نرسد، ولى آنها- همانگونه كه آيات فوق اشاره مى‌كند- ظالمان و ستمگرانى بودند كه هم به توده‌هاى مستضعف ستم مى‌كردند و هم به خويشتن چرا كه هر ظالم و منحرفى گور خود را با دست خود مى‌كند.

جالب اينكه: قرآن مى‌گويد: مشركان براى اينكه مجوزى براى فجور و ادامه گناه بيابند كرارا مى‌پرسيدند كى روز قيامت بر پا مى‌شود بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ (سوره قيامت آيه 5 و 6) اشاره به اينكه اينها هم بهانه‌جويى براى فرار از زير بار مسئوليتها است.